Wat denkt u als u hoort dat er een vacature is? Is dit in uw ogen een feit of een mening?
Mijn ervaring is dat het doorgaans een meer of minder met feiten onderbouwde mening is. En de vacaturestelling wordt pas duidelijk een probleem als het niet lukt om iemand te vinden c.q. als er teleurstellingen optreden met de persoon die is aangenomen.
Mijn ervaring is dat de beslisser over een vacature sommige informatie ontbeert die professionals op de werkvloer wel hebben. En andersom missen zij soms afstand en denken te veel vanuit hun eigen belang. Hoe verbind je dit nu met elkaar? Door meer te kijken naar onderliggende aannames en overtuigingen. Concludeer je snel dat er iemand bij moet (of juist niet) dan slaat het gesprek min of meer dood.
Nadenken welke menskracht een team kan versterken, gaat permanent door. Om het praktisch te houden, adviseer ik om met vaste regelmaat, bijvoorbeeld elk kwartaal, dit punt te agenderen. Welk probleem gaat de eventueel nieuw aan te nemen kracht oplossen? Hoe ziet dit probleem er precies uit? Wie hebben er last van? Vrij denken – bijvoorbeeld: wij doen bepaalde taken nu met tien personen, wat zouden wij doen als wij ineens met zeven personen staan – helpt bij het ontdekken wat elke betrokkene echt belangrijk vindt.
“Just balance makes wise” (JBMW) werpt als visie vrucht af als een conclusie “er moet menskracht bij” tot meerdere oplossingsrichtingen leidt. Je vergroot dan de kans dat er een kandidaat op je pad komt. Bovendien voorkom je dat je personen laat instromen waarbij op voorhand twijfel is over het succes.